AS I LAY DYING, de splitscreen recensie

Een ‘great American novel’ verfilming als regiedebuut lijkt ons een stevige taak. Maar het was geen taak die James Franco niet aandurfde. Dus koos hij ervoor om de klassieker ‘As I Lay Dying’ van William Faulkner te verfilmen. Voor de gewone sterveling onder ons een onmogelijk taak maar wat als James Franco er zich mee gaat moeien? Levert het tandem Faulkner-Franco een knappe prent af?

Laten we maar meteen erg duidelijk maken dat de man NIET gefaald is. De film die hij inblikte is wel degelijk een bijzondere prent geworden. Het feit dat AS I LAY DYING weerhouden werd voor de officiële selectie van Cannes getuige hiervan. Maar ook dat nog niets over de kwaliteit van de film. Daar is Cineme ervoor Natuurlijk.

Het zou een heel sterk afstudeerproject kunnen geweest zijn van een filmstudent

Het plot is in feite een roadmovie. Een pater familias van het gezien Bundren staat erop dat zijn vrouw Addie in Jefferson begraven wordt. Ze vertrekken met het hele gezin, met paard en kar, naar het kerkhof in Jefferson. Met de nodige moeilijkheden onderweg. Maar daar waar Faulkner het verhaal gebruikt om ook de kleinere kantjes van de mensheid te verkennen, maar Franco reduceert het tot een beschrijving van de feiten.

En dat doet hij bovendien ook nog eens door te pas en te onpas én in overvloed gebruik te maken van cinematografische technieken. Splitscreens, extreme close-ups en ‘de vierde barrière doorbreken (= de kijker direct aan spreken), allen doen ze veel te vaak de revue. Zelfs de hevige make up en prothese tanden slagen er niet in om de aandacht af te leiden van de middelmatigheid die je op je scherm ziet.

Nochtans als stijloefening kan dit tellen. Het zou een heel sterk afstudeerproject kunnen geweest zijn van een filmstudent, maar voor een film die aan de wereld verkocht werd, gebaseerd op een boek die al jaren gezien wordt als één van de grote literatuur-meesterwerken, is dit helaas maar magertjes. Of misschien gewoon iets te ambitieus?