Kornél Mundruczó heeft al wat filmische water doorzwommen, zo werd zijn vorige film, TENDER SON, in 2010 genomineerd voor de Gouden Palm. En ook WHITE GOD maakte in 2014 furore in Cannes. Zo kreeg de film een gouden halsband (de Palm Dog award) én won ook Un Certain Regard Award. Laten we het zo stellen… terecht! Want eens het razendspannende WHITE GOD zijn tanden in jouw spreekwoordelijke kuiten heeft gezet, laat ie niet meer los.
WHITE GOD is een soort THE BIRDS maar dan met honden en eigenlijk ook een pak spannender. En ja, ik besef dat ik nu het werk van The Master of Suspense ondergeschikt stel aan WHITE GOD! Maar dat heeft niet enkel te maken met de opbouw van de film, ook aan het feit dat honden me nauwer aan het hart liggen dan vogels.
In WHITE GOD zien we hoe de Hongaarse regering een taks oplegt voor bastaardhonden. Alles wat niet raszuiver is, gaat voortaan extra geld kosten. Dat is, tot spijt van Lili, de reden waarom haar vader besluit om Lili’s geliefde hond Hagen zomaar in het midden van de stad te dumpen. Wat volgt lijkt een zoektocht te worden van Lili naar haar hond. Maar dat soort film is WHITE GOD niet. De film beschrijft daarna het rondzwerven van Hagen. Het prachtige beest komt terecht bij wrede mensen en wordt opgeleid om te vechten om vervolgens rond te zwerven in de stad en opgejaagd te worden. Maar wanneer Hagen beslist dat het genoeg is geweest, is zijn wraak bloederig. Bovendien schuwt de regisseur niet om het in beeld te brengen. Maar op het eind, ach, moet je gewoon even zelf kijken om te zien wat er zo mooi is aan het eind van de film.
De dieren worden echt personages in WHITE GOD. En daar hebben ze geen CGI voor nodig gehad. Gewoon heel veel goed afgetrainde honden, meester in beeld gebracht. Zonder twijfel een aanrader.
The post WHITE GOD (recensie) we geloven erin! appeared first on Cineme.